Bu ilçe sanki Trabzon’dan ayrıdır. Üvey evlat misali. Bahtsız, terk edilmiş. Dahası var. Üstelik AJlah’ın gazabına uğramış. Bu ilçe Çaykara’dır. Sahile 30 km uzaklıkta. Köyleri de hırçın ve sarp kaya eteklerine yayılmıştır. En uzağı sahile 70-80 km mesafededir.

Yıl 1929. Tabiat Çaykara’ya ilk darbeyi vuruyor. O yılın karların erimesiyle suların emdiği toprak ağırlaşıyor ve büyük bir gürültü ile kayıyor. Ev, ahır, samanlık, ağaç ne varsa derelere sürükleniyor.

Olay sırasında ihtiyar ve çocuklarla onları kurtarmaya çalışan bir çok kişi toprağa ve suya karışıyor. Bu olay Çaykaralıların tabiattan yediği ve aradan yıllar geçtiği halde unutamadıkları bir tokat olarak zihinlerde yer ediyor.

O korku ve telaş içinde hükümete başvuruyorlar. Yine Trabzon’a bağlı Maçka ilçesinde Rumların terk ettikleri hazine arazilerinin bir çoğu, afete maruz Çaykaralı ailelere tahsis ediliyor.

Aradan yıllar geçiyor. Sel ve heyelan sebebiyle 1929 yılında terk edilen araziler nüfusun artması ve toprağın azalması yüzünden yeniden iskan ediliyor. 1929 yılından bu yana 30 yıl geçmiş. Büyük seylabı hatırlayabilenler neredeyse kırk yaşına gelmişler. Olay unutulmuş, daha doğrusu hikâye olmuş.

Yıl 1959. Mayısın ortaları… Berrak bir güneş var. Karadenizin baharı gelmiş. Otlar, ağaçlar yeşermiş, çiçekler açmış, halk yaylalarına çıkmaya hazırlanıyor. Derken bir yağmur boşanıyor gökten.

Bir yağmur ki, iki gün iki gece durmadan yağıyor. Sanırsın gök delinmiş. Irmaklar, dereler taşmış, kuru dere yatakları geçilmez olmuş. Halk korku içinde.. Herkes bu yağmurun sonu ne olacak diye bekliyor. Bir öğle üzeri kıyamet kopuyor.

Şahinkaya, Ulucami, Kabataş, Soğanlı, Baltacılı, Yeşilalan, Eğridere ve Çamlıbel köyleri 1959 mayısında büyük zarara uğrayan 8 köy….iki yıl önce bu köylerden Şahinkaya, Ulucami ve Kabataş köylerinin yüzü güldü.

“Biz Allah’ın kötü kulları değiliz” diyorlar. “Gadre uğradık. Evimiz, arazimiz, malımız, Birçoklarımızın her şeyi mahvoldu. Ama devlet sağ olsun. Olaydan sonra hemen yardımımıza koştu.

Yiyecek verdi, çadır verdi. Sonra mühendislerini, mütehassıs elemanlarını yolladı. Derken evleri yıkıla yada yıkılma tehlikesi ile karşı karşıya bulunan 408 aileye Kırıkhan’da evler yapılacağı haberi geldi. Güzel evler, şehir evleri gibi.

Günlerce sevindik. Sonra ağladık. Babalarımızın, dedelerimizin asırlardan beri oturduğu bu topraklardan ayrılmak acısı içimize oturdu. Bu topraklar bize uğursuzluk getirmişti.

Ne ekin yapılıyor ne de bağ kurabiliyorduk. Her yağmurda bir parça akar. Her yağmurda toprak bir parça eksiliyor. Ama ne yalan söyleyeyim, bu göç bizi ağlatacak.

Baharda evlerimiz hazır olacak diyorlar. Otobüs ve kamyonlarla yeni. köyümüze gideceğiz. Şimdiden hazırlıklara başladık. Ha deyince hazırız. Biliyoruz, bu göç bizim için hayırlı olacak. İnsan gibi yaşayacağız. Bütün bunları biliyoruz ama yine de ağlıyoruz”!